Creativiteit is me al heel lang eigen, maar het had ook héél lang geen echte plek meer. Herken je dit?
Als kind was het zó natuurlijk om te tekenen, schilderen, knutselen, dansen, zingen, (verhaaltjes) schrijven. Na mijn middelbare school voelde ik sterk dat ik met die creatieve kant van mij verder wilde. Geen universiteit maar grafische vormgeving, tegen alle advies in. Ik zou leven van mijn creativiteit. Het draaide helaas anders uit. Dat falen woog lang op mij.
Ik koos daarna voor zekerheid met een communicatie studie, die in zekere zin toch ruimte gaf aan m’n creativiteit. Waar mogelijk greep m’n innerlijke kunstenaar ook kansen. In mijn professionele carrière heb ik genoten van brochures maken in Word, van PowerPoint presentaties creëren, van magazines uitwerken, van het bepalen van huisstijlen en grafische concepten mét professionals die mijn visie vorm gaven. Pas na het lezen van Julia Cameron’s ‘The artist way’ begreep ik: ik was al die tijd een schaduwkunstenaar…
‘I had to burn out, to spark my fire’. Een zin uit m’n song ‘Change’, die beschrijft hoe ik een ‘full stop’ nodig had om een nieuw boek te kunnen schrijven. Na het rechtkrabbelen kan ik eindelijk te erkennen dat ik een creatieve, artistieke ziel heb, bén.
Sindsdien ga ik er steeds méér voor: met ‘Vonken’ van LaboArte, met een Vedic art basis- en vervolgcursus bij TU’BI, via de Vonken membership en nu een VUUR-mentorship door LaboArte. Vastberaden vervolg ik mijn artistieke zoektocht, met de nodige frustraties én flow, via creatieve exploraties en doorheen mijn persoonlijke project. Ik beweeg in de richting van mijn authentieke verlangen: mezelf een kunstenaar durven noemen.
Het artistiek zoeken combineer ik met m’n 4/5 job als HR talent manager, met het moederschap van 3 volwassen kinderen, als echtgenote van een volbloed schapenliefhebber. Meditatie, yoga en zumba helpen me daarbij, als ik er tenminste tijd voor maak. En chocolade met karamel 😊