De songs

Een heerlijk zonnige en warme namiddag die lijkt te zeggen: geniet maar! Voor het eerst in m’n leven, zo’n anderhalf jaar nadat de laatste song is geschreven, stap ik een muziekstudio binnen met het doel om eigen songs op te nemen. Het voelt nog wat onwerkelijk en vooral héél spannend. Want zou het allemaal wel lukken zoals gepland? Zou mijn stem het wel houden? Zou het wel worden wat ik hoopte? Maar Filip stelt me meteen op mijn gemak: het gaat een fijn project worden!

De eerste opnamedag draait om de instrumenten en dus: de muzikanten. De hele namiddag gaat – zoals gepland – naar het opstellen van drums, piano, bas en gitaar, het aanbrengen van micro’s bij de drums, het testen van koptelefoons, aan het soundchecken en het op elkaar af stemmen van alle instrumenten. Na een gezellig gezamenlijk Belgisch avondmaal – met frietjes van ’t Schriecks Friethuys – zijn we rond 19 uur echt klaar om er in te vliegen. Even maak ik me wat bezorgd over die volle maag bij het zingen tot ik besef: het maakt niets uit nu, het draait om de instrumenten. Mijn zang dient nu enkel om de ‘live vibe’ te creëren die we voor de songs voor ogen hebben.

Nog even weer wat instrumenten stemmen, terwijl ik mijn stem via lax vox warm ‘bubbel’. We besluiten de songs op te nemen in de volgorde zoals we die ook live op de expo zullen brengen: Change, Path, True, Sleep en Dream. We checken nog even of het eerder vastgelegde tempo wel klopt, zodat de ‘click’ van de metronoom in de koptelefoons ons stabiel kan houden. En dan: actie!

Het zingen met koptelefoon is compleet nieuw voor mij, al helemaal met die click in mijn oren. Raar om mezelf zo te horen zingen en ook: zonder backings, die in Change en Sleep een belangrijke functie hebben. Maar Jurian moet zich nu echt wel op zijn gitaarspel concentreren. Gaandeweg krijg ik het zingen op de click beter onder de knie, ook dankzij de eerlijke feedback van Hube en Ward als ik net niet genoeg in het tempo blijf, wat vooral bij de tragere songs een issue lijkt.

Er is nu duidelijk wel wat meer spanning dan bij de repetities maar eigenlijk gaat het best wel vlot met de opnames. Soms maakt de ene of de andere eens een foutje, gaat er even iets de mist in, maar in grote lijnen zit het goed. Na enkele volledige takes, een herneming van een stukje hier en daar en soms echt weer even zoeken, valt song na song in de plooi. Na elke song beluisteren we samen het resultaat en trekt Filip hier en daar al wat dingen recht.

Iedereen kwijt zich héél secuur van z’n taak: het is duidelijk dat we allemaal een mooi resultaat willen. Jurian brengt het trouwens ook allemaal in beeld met 3 camera’s op 3 posities. Heel benieuwd wat hij daarmee zal maken. Ik hoop vooral dat iedereen zich even hard amuseert als ik. Dit is schitterend, dit is kicken! Ik smijt me volledig.

Rond 22 uur verzamelen we ons met z’n allen rond Filip z’n gigantische mengtafel om te luisteren naar het resultaat van de voorbije uren. Ik kan wel dansen van geluk – wat ik ook doe – want het klinkt nu al super, zonder enige backings, editing, mixing. En zo zit de muzikale samenwerking zit er plots voor even op. Na enkele groepsfoto’s als herinnering ploffen we moe maar voldaan neer met een drankje in de zithoek. Wat voel ik me enorm dankbaar dat ik dit samen met deze vier jonge gasten heb kunnen realiseren!

Intussen vind ik al vlot de weg naar de studio boven, als ik rond 11 uur toe kom op deze officiële lentedag. Wel een heel andere opstelling nu, niet langer voor een hele band maar één enkel akoestisch ‘hok’ met zachte, witte textielwanden en daarin een ‘echte’ opnamemicro met membraan ervoor. Het is nu immers aan mij om de lead vocals ‘voor echt’ op te nemen en straks, met Jurian, de backings in te zingen.

Ik voel dat de intense ervaring van de vorige dag nog in mijn lichaam hangt. Weer eerst goed opwarmen dus: diepe ademhaling, lichaamsactivatie, lax vox én stemoefeningen. Een half uur later voel ik me er weer klaar voor en neem ik met een positieve mindset én koptelefoon plaats voor de micro. Eerst testen we nog het geluid, tot het perfect in balans binnen komt en ik mezelf voldoende hoor om – weer op de click – de lead vocals in te zingen.

Dit is weer een heel andere ervaring van zingen. Heel intiem, daar alleen in dat hok, mijn muziek en ik. Het laat me toe om echt helemaal in de song te kruipen. Ik zing aanvankelijk ook met mijn ogen dicht tot ik merk dat ik zo al eens teveel links of rechts van het membraan beland. Toch maar af en toe kijken dus. Bij de eerste song – Sleep – sta ik nog vrij statisch, lichtjes wiegend te zingen, maar daarna bij Change voel ik hoe de beweging het overneemt en mijn lichaam de muziek wil mee beleven. Het vele repeteren van de voorbije weken loont nu duidelijk: mijn stem vindt al snel weer z’n comfort en ook de soms moeilijke en hoge delen komen er uiteindelijk uit zoals ik beoog.

Het opnameproces loopt ook nu weer heel vlot, volgens Filip. Enkele keren volledig doorzingen, eens beluisteren wat we hebben en dan waar nodig wat stukjes hernemen. Daarna zetten we ons samen aan het knippen en plakken om met de beste opnames tot een eerste ruwe versie te komen. Een fijn proces waarin ik toch kritisch naar mezelf kan luisteren om krakjes en onzuiverheden te benoemen. Filip werkt ze dan vakkundig weg.

Na de middag volgen dan de backings, met Jurian. Ook voor hem is het even wennen, daar alleen in dat hokje voor de micro. Zijn stem is ook dieper dan anders maar dat geeft best een fijn effect. We starten braafjes met de backings van Sleep en Change, zoals gepland. Elk om beurt zingen we in, beluisteren het resultaat, schaven nog wat bij tot het goed zit. Maar dan komen bij mij de creatiekriebels los. Ik besluit met Jurian ook voor Dream backing vocals te doen, die ik ter plekke bedenk, mee neuriënd met de opnames. Een soort tertsmelodie voor het refrein, dat door zijn vele herhalingen toch wat extra pit mag krijgen, vind ik plots. Jurian neemt een eerste, lage versie voor zijn rekening en ik creëer dan tussen die melodie en de lead vocal nog een 3e zanglijn. Het klinkt echt geweldig, ben er zó blij mee dat deze fijne melodietjes plots uit het grote inspiratieveld opduiken. Super tevreden rijd ik rond half vier naar huis.

Laatste opnamedag. Nog 3 songs inzingen en we zijn er. Denk ik naïef als ik om 10 uur toe kom in de studio. Intussen voelt het al een beetje als thuis komen. Het onzekere is weg, het onwennige verdwenen.

Geroutineerd warm ik de stem op, die na twee dagen en urenlang zingen in allerlei registers wel wat vermoeid voelt. Ik merk het nog sterk in Path, de eerste song waarmee we deze opnamedag starten. Ook al vindt Filip de eerste take al best behoorlijk: voor mij voelt het confronterend dat m’n stem niet meteen schittert. Het doet even mijn vertrouwen wat wankelen: gaat mijn stem het wel houden? Maar ik kan dat doemidee gelukkig snel los laten en me weer helemaal over geven aan het zingen.

Als we even later het resultaat van alle takes doornemen en een eerste ruwe versie samenstellen, ben ik dan ook best blij met wat er al is. Maar weer is er die kriebel. Weer borrelt plots een idee voor een 2e stem bij het refrein. Ik begin het mee te neuriën en Filip reageert meteen positief. Dus duik ik terug het ‘hok’ in om de nieuwe melodie in te zingen, bovenop het refrein. Het blijkt wat mij betreft een voltreffer. Ook het einde van deze folk-achtige song vraagt plots om nog iets extra. Ik weet meteen dat het nu in de hoogte mag gaan, een soort discant op de melodie. Het wordt een etherisch, simpel ‘aa’ stukje, nét dat wat het einde nog een meer magische vibe geeft.

M’n stem is intussen helemaal opgewarmd en het inzingen van True en Dream voelt alsof ik nooit anders deed. En vooral: het voelt geweldig! Als er al eens een woord of een noot wat minder goed uit komt zing ik vol vertrouwen verder, wetend dat het goed komt. Tussen de opnames in geef ik m’n stem geregeld wat ‘lax vox’ rust en zorg ik ervoor om genoeg te drinken. Zo lukt uiteindelijk zelfs het voor mij uitdagende einde van Dream zoals ik het voor ogen heb. En dan staan de drie laatste songs er plots allemaal op. Denk ik.

We installeren ons bij het mengpaneel om alle 5 songs nog eens helemaal te beluisteren. Change klinkt echt cool met dat ‘koortje’ bij de strofes en de fijne 2e stem in de refreinen. Path heeft zijn weg duidelijk gevonden met de extra backings, zalig. Dream is lekker groovy met de nieuwe backings erbij. Maar True voelt plots wat leeg, mist de pit van de drie andere. En ook Sleep mist voor mij nog iets aan kracht tijdens de bridge.

Dus verbind ik me opnieuw met m’n intuïtieve inspiratie, met de intentie van de twee songs die nu wat glans missen voor mij. Voor True vind ik al snel een ‘oo’ antwoordje om elke zin in de strofe te ondersteunen en geef ik de bridge een stevige ‘aa’ zanglijn die de omgekeerde beweging maakt van de lead vocal. Voor Sleep bedenk ik een krachtige ‘aa’ melodie die de bridge tot leven laat komen.

En dán… zit het er echt op. Alles is ingezongen. Mijn rol is voorlopig uitgespeeld. Ik spreek met Filip nog even af hoe het nu verder gaat met de editing en mixing, ik bespreek de opties om te publishen, de noodzaak om voor de songs al dan niet auteursrechten te registreren. Als ik even later in mijn auto zit op weg naar huis, dringt het besef plots door: het is me echt gelukt! Songs die ik ook bedacht, schreef, opnam op dictafoon, repeteerde gedurende maanden, zullen binnenkort door wie maar wil te beluisteren zijn. Ik voel een golf van emotie die me plots even overspoelt. En dankbaarheid, groots en diep. Een stukje droom is gerealiseerd. Mijn project is weer een stap verder om werkelijkheid te worden.