Na het maandenlange werken met pastelpotloden wenkt m’n aquareldoos. Het wordt dus een ‘waterig’ begin voor het nieuwe pad dat ik ga verkennen: het vertalen van het moodboard van ‘Path’ naar een passend kleurenpalet om in een volgende fase echt creatief mee aan het werk te gaan.
Ik start met de donkerste kleuren, die het sterkst op duiken uit de collage van de vele fotobeelden. Een bruinig sepia maar ook een rokerig blauw. Meteen maak ik daarvan ook een ‘lichte’ nuance, met amper pigment: een licht beige en een zeer ijl blauw, die vooral in de eerste helft van de beelden terug komen.
Nu de contrastkleuren op papier staan, richt ik me op de vele warme tinten die het moodboard definiëren.
Een echt aards kleurenpalet is het, herfstig en intens. Ik haal er vier sterke tinten uit: een caramel oranje, een bruinig rood, paarsrood en honinggeel. Van het paars-rode maak ik opnieuw een zeer lichte nuance: een breekbaar roze. Daarmee is mijn kleurenpalet volledig, voel ik. Ik besluit het meteen uit te testen in mijn schetsboek met een studie.
Als eerste inspiratiebeeld kies ik voor een mistig landschapsbeeld met kale bomen, weerspiegeld in een stille, nevelige vijver. Een verstilde scène die een moeizaam ontwaken in zich heeft, met de zachtroze en gelige tinten van een ijle ochtend. Een beeld dat voor mij de sfeer zet voor ‘I used to start the day’, de inzet van mijn song Path.
De allereerste tekst die ik ooit schreef, in beeld vervatten: symbolischer kan een begin van een nieuwe reeks niet zijn.
Ik start met de ijle lucht en het lichte water. Heel subtiel zet ik zowel bovenaan als onderaan de zeer lichte nuances op het papier van mijn reisschetsboek, dat best stevig is en zich leent voor aquarel. Dan schuif ik op naar het midden met de donkere partijen van struiken, stammen, takken. Het nevelige middendeel is praktisch kleurloos, enkel wat zachtblauwe, grijzige nuance.
Dat alles laat ik even voldoende drogen voor ik verder ga met een volgende laag, met meer tekening in de bomen en in de reflectie, met nog wat extra kleur hier en daar. Ook al is het een schets, snel opgezet, snel gerealiseerd; toch vat het voor mij de essentie van de ijle wintermorgen, de sfeer die ik zoek. Een bescheiden kaderlijntje geeft het nog net iets meer. Het stemt me tevreden.
Daarmee is de start van ‘Path’ een feit. Een geslaagde studie, de eerste stappen in het verkennen van deze nieuwe reeks.
Een volgende studie ontstaat tijdens een korte trip in Normandië. Het weer zit er op een bepaald moment zo tegen dat we besluiten te ‘cocoonen’ in ons kleine natuurhuisje, in het midden van nergens. Terwijl manlief ‘leest’, diep ik het aquareldoosje en mijn reisschetsboek op, dat ik met vooruitziende blik in de bagage had gemoffeld. Netjes naast de vorige studie, start ik nu eerst met de kaderlijn. Een afgebakend vlak dit keer, waarin ik met grafietpotlood een rudimentaire aanzet geef van – alweer – een nevelig landschap. Voor mij vertolkt het ‘Beyond all these thoughts’.
Een eenzame figuur op een metershoge rots, tuurt over een wolkenzee naar verre bergtoppen: een beeld van grootsheid.
Dan richt ik me op de kleuren die hier een rol zullen spelen: het ijle lichtblauw en het sepia. Een zeer eenvoudig palet maar door de compositie van het beeld en de vele nuances wat mij betreft enorm boeiend. Het goed mengen van de kleuren vanuit de aquarelsteentjes in plaats van aquareltubes is minder evident. Moeilijker ook om voldoende verf aan te maken. Gaandeweg werk ik echter steeds intuïtiever, meng kleur snel in mijn doosje en dan verder op papier.
Da’s zo fijn aan een studie: geen druk om het goed te ‘moeten’ doen, enkel verkenning.
Als ik uiteindelijk het penseel weg leg, vind ik dat het geheel toch nog wat definitie mist. Ik besluit eerst met zwart potlood, dan met fineliner details aan te brengen. In eerste instantie voelt dat goed, het landschap wordt scherper, krijgt meer diepte. Maar als ik nadien ook van deze versie een foto maak, vind ik het plots toch minder de sfeer hebben die ik beoog. Het lijkt iets teveel illustratie naar mijn smaak. Ik besluit dus om het in een volgende uitvoering anders te doen.
Als ik later, thuis, de studie opnieuw bekijk, met een half oog op m’n moodboard, zie ik plots ook de titel anders.
Het wijde, vrije, stoutmoedige, het nietig voelen in zo’n grootsheid: het vertolkt nog meer de tekst ‘Set my mind free’. Een meer hoopvolle gedachte, die het krachtige beeld absoluut uitdraagt.
En dan … wordt ik plots ziek. Net nu ik goed en wel gestart ben met het me eigen maken van m’n moodboard, van het kleurenpalet. Geen greintje fut meer en alle beetjes energie gaan naar het toch maar kunnen blijven werken in m’n job. Niets aan te doen. Een (eerste) onvrijwillige pauze langs het pad van creatie.
