Als ik niet weet hoe aan iets te beginnen, als ik vast kom te zitten, biedt een neurographic uitkomst. Het brengt mijn creatieve flow op gang. Lijnen mogen hun weg banen over het papier, knooppunt na knooppunt krijgt afronding, gaandeweg ontstaan vormen.
Na het lange werk van inspiratie verzamelen, voel ik een blokkade om nu zélf beelden te creëren, letterlijk werk te maken van het visueel vertalen van mijn songtekst. Maar ik wil verder, stappen zetten.
Uit het inspiratiebord ‘True’ kies ik een beeld dat me triggert door zijn vormen en kleurenspel. Ik besluit het vanuit een neurgraphic te benaderen. Met een dikke Posca laat ik lijnen kronkelen, naast en door elkaar. Dan het steeds spannende moment van beslissen waar mijn focus naartoe gaat als ik mijn oog over de lijnen laat dwalen. Op twee plaatsen breng ik een grillige ronde vorm aan. Dan mag ik tot rust komen met het afronden van de knooppunten. Het valt me op dat de ene vorm heel stabiel oogt, rustig, en de andere grillig en druk is. De lijnen rondom ogen als barsten in een ondergrond.
Ik grijp naar oliepastels om wat mij opvalt ook in kleur te benadrukken. Okers en geel voor de ondergrond, bruin en oranje voor de stabiele vorm, een warreling van kleuren in de grillige vorm. Het geheel oogt nu organisch, als een web. Een spanningsveld waarin twee entiteiten hun plek zoeken, verlangend naar verbinding maar toch eigen. Als een hart en een brein die connectie zoeken maar er niet in slagen. “Being different became hard.”
Wat zie jij er in? Welk gevoel geeft het je?