Toevalstreffer

Na een lange, creatieve namiddag vol focus en concentratie ben ik toe aan wat creatieve ontspanning. “Een neurographicje in m’n schetsboek om af te ronden.”, besluit ik. Met oker, burnt sienna en blauw zet ik een aquarel ondergrond op. Vormen en lijnen ontstaan door het vloeien van het water. Het wordt een abstract zootje maar als achtergrond absoluut ok.

Mijn vingers jeuken inmiddels om de neurographic op te zetten, alleen is de ondergrond nog te nat. Ongeduld steekt de kop op. In plaats van de haardroger erbij te halen of rustig te wachten tot alles droog is, grijp ik intuïtief naar een strook blanco fotopapier, waarvan er al weken een stapeltje op m’n bureau ligt. Ik had restjesstroken na het uitknippen van foto’s bijgehouden vanuit een gevoel dat ik er nog wel eens iets mee kon doen. Nu dus, blijkbaar. Ik dep met de fotokant van het papier m’n natte aquarel, waardoor die zijn vorm verliest maar vooral: er plots vorm ontstaat op het fotopapier. Het effect van de afdruk is zo verrassend dat ik er verder mee aan de slag wil. De neurographic is plots niet meer dringend 😊

Zo start een onverwacht avontuur van aquarel deppen met fotopapier, die afdruk verder met aquarel beschilderen, wéér afdrukken op een volgende strook en bijschilderen, tot ik voel dat ik er af moet blijven. Het aquarel op fotopapier blijkt zich totaal anders te gedragen en nodigt uit tot abstractie. Strook na strook ontstaat er iets nieuws, elk op zich boeiend. Het spelen met kleuren, met veel of net geen water, met verschillende borsteltechnieken doet me vrij voelen, blij voelen. Al snel zit ik in een flow.

Ik eindig met 5 uniek beschilderde stroken waarop mijn aanvankelijke kleuren soms uitgesproken, soms heel subtiel of ‘verwaterd’ een abstracte compositie vormen. Als ik ze zo naast elkaar leg voor een foto, schiet me plots te binnen: “Dit zouden toch toffe leeswijzers kunnen zijn!”

Wat denk je? Iets voor jou, zo’n aquarel beschilderde fotopapier leeswijzer?