Creëren met overschot

Het kriebelt om te spelen! Nu ik de drie abstracte werken voor ‘True’ af heb, voel ik dat mijn creatieve stroom terug wat herbronning nodig heeft. Het is tijd is om mezelf even absolute vrijheid te gunnen en zonder vooropgezet doel te exploreren, intuïtief te creëren, mijn fantasie te ontketenen.

De voorbije weken heb ik mijn schetsboeken enkel gebruikt om, na een schildersessie en zonder vooropzet doel, ondergronden te creëren en zo mijn borstels droog te verven. Vooral de dunne pagina’s van mijn up-cycled schetsboek kregen zo een unieke laag. Soms egaal en bijna transparant, zodat het agenda-drukwerk nog doorschemert, soms vol textuur en kleur. Met die ondergronden wil ik nu aan de slag.

Na wat bladeren door de ondergronden, valt mijn oog op het stapeltje gebruikte mengbladen. Plots staart een ander oog me aan vanuit een ovalen, oranje-gouden verfvlek. Ik knip de vorm uit en plak ‘m op een bruin-witte achtergrond. Een triest oog is het, naar mijn gevoel. Ik bestudeer het even en besluit dan met fineliner het oog meer aan te zetten. Een eenvoudige compositie, waarbij ik onderaan noteer ‘When a sad eye emerges from mixing paint pages’. Want zo is het ontstaan. Het oog sprong er voor mij plots uit, alsof het wilde ‘gezien’ worden. Ik glimlach.

Ik voel dat ik op dreef kom. Opnieuw laat ik mijn ogen dwalen over de verschillende verfvormen op de mengbladen.

Weer trekt een voornamelijk oranje-gouden vorm me aan. Bij het uitknippen laat ik me door lijnen in de verf leiden. Eens los in mijn hand, draai ik de nogal grillige vorm wat rond, op zoek naar de meest interessante hoek om op papier te plakken. En zo is er plots een koddige ‘eenhoorn’ vis. Die vraagt om water qua ondergrond. Dus geef ik een witte ondergrond vol textuur een watereffect met blauwe oliepastel, waarin de vis al snel een plek vindt. Ook de vis geef ik wat bijkomende definitie. Het geheel oogt vrolijk. Iets totaal anders dan het vorige. Mijn glimlach wordt breder…

Vorm na vorm knip ik intuïtief uit de mengbladen. In een ‘umber-oker’-kleurige mix vind ik een lieflijk vrouwengezicht in profiel, met een weelderige haarbos. Een vierkantige saliegrijze vorm met een veegje zwart dat uit springt, toont plots een kraai. In bruin-groene vegen blijken nog méér gezichten in profiel verstopt.

Meer en meer vind ik betekenis in de schijnbare betekenisloosheid van de mengbladen.

Wat later neem ik ook het overschot aan collagevormen erbij. Die geven dan weer andere inspiratie, eerst voor een compositie met de gezichten en de kraai, daarna voor een soort tweeluik waarin ik de wervelende oranje-bruine linkerzijde doorbreek met een druppelachtige vorm uit papierstukken en op de egale taupe-kleurige rechterzijde een grillige, veelkleurige vorm plaats. Gewoon spelen blijkt zo toch weer uit te monden in iets dat de verbeelding prikkelt. Zelf zie ik er rechts een lopende vrouwenfiguur in met hoed en grote boodschappentas, die haar arm uit strekt naar het ronde voorwerp links. Een draagmand? Een mandoline? Ik kan er zo een verhaal bij zien.

Het spel met de overschotjes gaat verder. Meer abstract, stilaan, op een geheimzinnige grijs-bruine ondergrond die aan een zee-grot doet denken. Puur op gevoel kies ik er wat oranje-gele collagestukjes bij en wat bruine en grijs-groene vormen uit de mengbladen. Een mysterieus, abstract landschap ontstaat, met een witte zeepaardschim in een schuimende zee, de blik gericht op puntige rotsformaties, waartussen een lava-achtige bol, vanuit het water, lijkt op te rijzen. Mijn fantasie neemt een vlucht.

Het geeft zo’n heerlijk gevoel, dit spelen. Het is zo fijn om mezelf dit ook te gunnen. Het leven is al serieus genoeg.

Bevrijdend is het, om iets te laten ontstaan waarvan je niet wist dat je het zou maken. Schoonheid vinden in kleuren en vormen. “Nothing like I’ve ever seen, it’s just a thing of beauty.”