De weg uit de dip

“Yés, intuïtief kleur kiezen! Net wat ik nu nodig heb, om te starten met de visuele uitwerking van mijn volgende song.”, denk ik vooraf. Vol verwachting nog, log ik in voor de digitale masterclass. Vóór mij ligt een groot wit blad klaar, rondom mij allerlei kleurmaterialen, mijn moodboard van ‘Change’ hangt tegen de muur. Een song boordevol sterke emotie.

Mijn ‘slimme’ idee om de masterclass te benutten om het kleurenpalet voor ‘Change’ zuiver te krijgen, draait helemaal anders uit. De sterke kleuren die ik uit mijn moodboard over breng in de grote cirkel op mijn blad, blijken enorm intens binnen te komen, zo dicht bij elkaar, in strakke vlakken. Overweldigend.

Onderuit gehaald door emoties, neemt mijn apenbrein het plots over: zelfkritiek, afkeuring en angst blokkeren me volledig.

In plaats van mijn kleurenpalet helder te krijgen, wordt het steeds meer troebel in m’n hoofd en voor m’n ogen. Golven van oud verdriet, van ‘niet goed genoeg’ zijn, van angst om niet te slagen in mijn project, overspoelen me.

Ik haak af uit de masterclass. Even afstand nodig, tot rust komen, het aapje laten uitrazen… De bui uitzitten in feite. Maar ook: de volle maan. Ik besef het pas eens ik wat rustiger ben geworden. Was vergeten hoe krachtig ik die impact steeds ervaar van een volle maan. Zonder het te beseffen, laat ik door de emotionele uitbarsting het negatieve, de oude emoties, dat wat me niet meer verder helpt, achter me. Klaar voor ‘Change’.

Een paar dagen verder, pik ik de draad weer op. Ik herbekijk de masterclass en draai letterlijk en figuurlijk mijn blad om. Een nieuwe cirkel vul ik opnieuw met kleuren, nog altijd krachtig en intens, in oliepastel. Ik zie nu beter hoe andere kleuren het geheel kunnen temperen, balanceren. Eens over de helft, vind ik in collage bevrijding uit mijn keurslijf van overtuigingen.

Ik kan weer los gaan, mijn eigen vorm en beweging toe laten. Stilaan toont zich een weg uit de dip.

Voorzichtig zoek ik naar mijn creatieve verwondering op al geschilderde achtergronden in mijn schetsboeken. Vonkjes van plezier maar de heerlijke flow voel ik voorlopig niet. Daarna verwerk ik de twijfel, de angst, de dwingende drive in een neurografie die me wil leiden naar vertrouwen, naar overgave, naar passie. Het geeft me weer meer ruimte in m’n hoofd, weer meer verbinding met mijn intuïtie.

Met elke afronding, met elke verbinding, creëer ik in mijn hoofd een verstilling. Geen gedachten nodig, geen beslissing. Enkel alle hoeken, alle kruispunten afronden. Bewust gebruik ik kleuren uit de kleurencirkel voor elke lijn. Ik kies voor kleurpotloden, minder intens en fijn om mee te blenden. Zo ontstaan onverwachte kleurcombinaties, soms warm, soms ‘vuil’. Ze lijken te vertolken hoe ik op mijn weg van negatief naar positief vaak in de knoop lig.

En nu neem ik dan echt de sprong. Op naar het uitpuren van het kleurpalet dat ik wil gebruiken om ‘Change’ beeldend uit te drukken. Uit zelfbescherming kies ik voor een meer gestructureerde, analytische aanpak.

Het voelt nu te kwetsbaar om intuïtief te werken. De emoties loeren nog onder het oppervlak.

Kleur na kleur breng ik in rechthoekige vlakken bij elkaar op het grote witte blad. Genummerd, mét de kleurnaam erbij. Vijftien kleuren verzamel ik zo, in voortdurende verbinding met het moodboard. Soms intens, soms zacht. Met oliepastels die ik genietend met mijn vingers uitveeg en meng. Oranje-oker, vleeskleur, pruisisch blauw met wat groen, saliegroen, bruin-zwart, licht roze…. Een aanloop naar de sterkere kleuren.

Karmijnrood raakt me meteen in m’n buik, maakt me bijna misselijk. Er moet lichtbruin bij, aardser. Geel mag maar met een oranje waas. Oranje vraagt nog een tikje bruin. Violet kan wél, op zichzelf. Na de analytische fase, het afturven welke kleuren hoe vaak per beeld van de moodboard terugkomen, leid ik m’n basiskleuren terug tot acht.

Vanaf nu verder experimenteren en vooral weer voelen. Voelen wat past, wat werkt.