De donkere kant

Aan het einde van mijn zomervakantie lijkt de urgentie enorm. Het is alsof mijn creatieve expressie zich los wil weken van de tijd, om te ontsnappen aan de wetmatigheid: ‘aan alle mooie liedjes komt een eind’. Een machtige creatieve drive sleept me van studie naar uitvoering en weer terug naar studie.

M’n laatste dagen vakantie staan zo helemaal in het teken van ‘Dream’. Na de eerdere, positieve boodschappen wil ook de ‘donkere’ kant van de song blijkbaar nog het licht zien, vooraleer ik terug naar de werkvloer trek. De kleuren sepia, houtskoolblauw en chinees oranje krijgen nu de hoofdrol, met een bijrol voor crème-wit en zachtroze.

De eerste ‘donkere’ studie die roept om uitvoering, is ‘Discarted dreams will haunt you’: een schijnbaar vredevol beeld van een volle maan tussen bomen, dat toch een macaber gevoel geeft door de compositie en kleuren. Geïnspireerd door de snelle ‘mixed media’ schets in mijn up-cycled schetsboek neem ik een groot doekbord en de nodige acrylverf voor een sepia ondergrond met wit/blauw tussenstuk.

Ik geniet aanvankelijk van het vrij creëren, het gevoel van nieuw avontuur. Tot mijn interne criticus zich er toch mee komt moeien. Die volle maan moet wel écht rond zijn. Niet zomaar uit de losse pols dus. De perfecte cirkel eerst maar in potlood, met een busje lijm als basisvorm. Daarna zorgvuldig met witte acrylverf invullen… Een kleine uitschieter verbreekt de perfecte vorm en zorgt voor wat gesakker. Bijwerken dan maar, de maan wat groter. Het oogt alvast mysterieus en veelbelovend.

Ik leg het werk opzij om te drogen maar mijn creatiedrang is nog te sterk om al te stoppen.

Dus speur ik deze keer in m’n andere schetsboek naar een volgend werk dat naar uitvoering snakt, in dezelfde kleuren. Ik kies voor het abstracte ‘Black box brains so strong’: een dominante sepia-kleurige bol in een donkerblauw universum, waarin een krachtig oranje probeert door te dringen.

Heerlijk om dit werk opnieuw, nu groter, te kunnen op zetten. Met andere accenten en duidelijkere keuzes. De bol krijgt iets planeet-achtigs met een soort grijzige gloed rondom. Het oranje is veel meer aanwezig dan in de schets, vibrerend en krachtig rukt het op richting de bol en probeert echt binnen te geraken in dat dominante ‘black box brain’.

De schilderroes is het alleszins wél gelukt  mijn brein over te nemen.

Met de laatste verf maak ik nog een studie voor een derde werk dat de donkere ‘Dream’ kant weer geeft. ‘Struggling hard to belong’ toont een donker water en dreigende avondlucht, met het silhouet van een brug in de verte. Die brug staat voor het willen behoren tot een maatschappij, die echter donker en dreigend aanvoelt. Ik neem veel vrijheid in m’n schets, met ruwe borstelstreken en weinig nuance. Ik wil gewoon de essentie vatten van het beeld, de kleuren plaatsen, de brug over.

Dan rest me nog één dag. Hoe mooi het weer ook is: m’n atelier lonkt harder. De volle maan van ‘Discarted dreams will haunt you’ heeft me precies in haar macht. Ik weet dat ik nu echt creatieve keuzes moet gaan maken. Hoever ga ik met het volgen van de eerdere studie, van het originele beeld?

Hoeveel detail is nodig, wat is te veel? Ik probeer, voeg toe, neem weg. Twijfel steekt al snel de kop op.

Ga ik wel de juiste kant uit, wordt het niet té gedetailleerd? Ik veeg, ik borstel, ik dep. Hoeveel kleur vraagt het extra, hoeveel reflectie van de maan op de takken van de bomen? Suggestie is wat ik beoog. Geen exacte weergave. Ik beland in de donkere kant van de roes. Ik moet en zal dit werk in z’n plooi leggen. Maar het is weerbarstig. Pas als de letterlijke honger mijn maag doet knorren, besef ik dat het al ver over lunch tijd is.

Maar de creatieve honger, die blijft daarna knagen. Dus werp ik me deze keer op m’n abstracte werk, voor wat finishing touches, wat finale keuzes. Het doet me weer vrij voelen, dit abstract. Een ruwte in de bol, een gladheid in het donkere universum, nog wat beweging maar ook licht in het oranje. Ik voel dat het zijn vorm heeft gevonden en laat het los.

Het zit er op. Plots kan ik met een blij gevoel terug blikken op alles wat ik in mijn atelier mocht creëren.

Dank u inspiratie en flow, dank u doorzetting en ongeduld. Dank u doeken en verf, spons, paletmes en penselen. Dank u daglicht, dank u kunstlicht. En dank u handen, hoofd en lijf. Nu even rusten, nu even geen roes meer.