De spons er over!

Ik knip de bureaulamp aan boven mijn tekentafel. Yés, vandaag ga ik spelen met acrylverf! Ik wil exploreren wat er ontstaat als ik me door de opties van mijn inspiratiewijzers laat leiden.

Maar eerst: alles bijeenbrengen en klaar maken. Ik kies een groter formaat papier – 30 x 40 cm – en tape het rondom vast op mijn onderplaat. Ik breng de kleuren van ‘True’, de eerste song die ik momenteel visueel probeer uit te drukken, bij elkaar op het mengpalet. Tenslotte installeer ik me met enkele penselen, een sponsje, afdepdoek en water in twee bokalen.

“Spannend”, voel ik in mijn buik. ‘Samenvoegen’, lees ik bovenaan op de wijzer. Mmm… als ik nu eens 2 beelden uit mijn inspiratiebord samenvoeg? Handen combineer met een abstract beeld? Ik start met het opzetten van de abstracte ondergrond in een mix van goud (centraal), raw sienna en umber en waarin ik op 2 plaatsen ruimte laat voor de handen. Die breng ik aan met de ‘pasvorm’ van een vorig werk, eerder summier, zonder details. ‘Fragment nemen”, zie ik op de inspiratiewijzer. Tja… een deel van de hand dan maar, in de hoek? ‘Variëren’ Elke hand wat verschillend maken misschien, meer details in de handen? ‘Verbergen’: een hand weer overschilderen, de achtergrond wijzigen …

Stilaan bekruipt me het gevoel dat dit echt nergens naartoe gaat. De niet-oordelende verwondering over wat ontstaat, slaat om in frustratie. “Vreselijk, die handen!” De interne criticus beslist: “Dit gaat het echt niet worden; de spons erover!” En impulsief grijp ik mijn verfsponsje en wis met draaiende bewegingen een groot deel weg van wat het voorbije anderhalf uur is ontstaan. Verf weg, penselen spoelen, licht uit.

Licht aan. Enkele dagen later kriebelt het toch om weer in het weggeveegde werk te duiken. Wat wil dit worden, wat kan het zijn? Schilderen… neen, voelt niet juist. Ik grijp plots intuïtief naar een zwarte stift en laat een lange, grillige lijn knonkelen. Daarna wil een witte acrylstiftlijn ook zijn zeg. Zo. En nu? Oliepastels! Oker, umber, saliegroen, zwart, wit… brengen plots een meer organisch middenstuk tot leven. Ik vind flow in het aanbrengen en dan uitvagen van elk stukje kleur. Ook de handen krijgen stukje bij beetje meer definitie. Met een fijn gevoel dat het wél iets wordt, doe ik het m’n bureaulamp na een uurtje uit.

Licht aan, opnieuw. Wat heeft het nog nodig, dit werk? Details, in de handen, met potlood. Maar het effect is niet wat ik zocht. Toch maar weer oliepastels en bijwerken, zoeken. Ik maak een zwart/wit foto van wat er nu is en zie dat er hier en daar méér licht en op andere plaatsen méér donker mag zijn. Ik maak het werk los van de tape en zet het op een schildersezel om van verder te kunnen bekijken. “Als ik het nu eens op zijn kop zet”, bedenk ik plots. Voor mij klopt het zo beter, het beeld voelt nu juist. Een laatste aantoetsing met wit, oker, umber en zwart. Zo zal het zijn.

Nu het werk af is, kreeg het ineens ook betekenis voor mij. Helpende handen die mijn gecontroleerde, beheerste buitenkant openen om de organische, gevoelsvolle, bruisende binnenkant ruimte te geven.