Het wordt menens nu. Het refrein van ‘True’ zoekt z’n visuele vorm in een drieluik op doekbord. In stapjes en laagjes.
Al enkele weken ben ik bezig om de visuals van m’n inspiratiebord voor ‘True’ in eigen werk te vertalen. Veilig en klein, in mijn schetsboeken, gewoon wat spelen, verkennen, exploreren. Het hoeft niets te worden, alles wat ontstaat, is ok. Zo lukt het me om mijn psychologische blokkade te omzeilen.
Nu ik de stap heb gezet naar groter werk, op doekbord van 30 x 40 cm, speelt die psychologische blokkade me echter parten. Want nu is het ‘voor echt’. Er is een verwachting van iets dat goed moet worden, waardig om te tonen. Opnieuw speelt de twijfel: kan ik dit wel?
Gelukkig heb ik een ‘meesterlijk plan’, dankzij m’n afgelopen Vonken traject met LaboArte. Dat plan geeft me richting, een kader, een houvast bij m’n creatie. Het zorgt voor focus, zodat ik me tenminste niet verlies in mogelijkheden tijdens het creatieproces. Met acrylverf, collage en potlood, in het kleurenpalet van ‘True’ wil ik het refrein met een drieluik visueel tot leven brengen.
“I want to love you, need you and hold you, share my whole life with you’
‘All this confusion needs a solution’
‘Should feel in my heart what’s true
Het voelt zo spannend, elke keer weer een laag toevoegen, een artistieke keuze maken. Ik start met het mengen van de kleuren, in grotere hoeveelheden, tot ze in vergelijking met mijn kleurenstaal goed zitten. Een handeling die rust brengt, focus, en een soort vertrouwen dat het ok is. Vanuit dat gevoel begin ik de grote vlakken aan te brengen met acrylverf, doek na doek. De start is genomen. De drie beelden die voor mij het refrein uitdrukken, staan nu in aanzet op het doek.
In een volgende sessie geef ik eerst een ruwe, schetsmatige definitie met potlood van de detail, om dan mezelf uit te leven in collage met stroken magazinepapier. Opnieuw ontstaat zo een soort flow van creëren, zonder me nog te bekommeren of ik wel de juiste beslissing neem. Met een zucht leun ik achterover om enkele foto’s te maken van waar ik nu sta met deze werken.
Gisteren weer een volgende stap: met acrylverf delen aanzetten en al voorzichtig wat meer detail aanbrengen. Ook nu merk ik dat ik blijkbaar vaak toch eerst in mijn hoofd ‘bedenk’ wat nu het beste zou zijn. Maar eens gekozen en begonnen, kan ik me door het creëren laten meevoeren en gewoon genieten van waarmee ik bezig ben.
Waar dit ‘work in progress’ uiteindelijk naartoe wil, wanneer het voor mij zijn finale vorm zal vinden, hoop ik de komende week te ontdekken. Zó spannend!
Dag Leen,
Het was fijn van je even terug te zien in voorbereiding van het concert.
Bedankt voor het doorsturen van deze nieuwe piste die je gaat. Ik vind het fijn van even inkijk te krijgen in dit gegeven. Bijzondere en gedurfde keuze. Met alle respect. En mooie resultaten als ik door jouw galerij “wandel”. Graag blijf ik op de hoogte van de ontwikkelingen en kijk uit naar de performance ergens einde dit jaar?
Groetjes,
Ingrid (dat tweede sopraantje)
Absoluut fijn om elkaar nog eens muzikaal te treffen! Ik hoop dat je aan deze blogsite toch ook wat plezier mag hebben 😉