Eenheid in individualiteit

Woensdagavond 9 juni en het kriebelt om weer iets nieuws te beginnen. Ik laat m’n ogen dwalen over het inspiratiebord van ‘Change’ en scan naar beelden die iets gemeenschappelijks hebben, ondanks hun eigen thema. Een soort rode draad. Want ik heb opnieuw zin om een serie van drie werkjes te maken.

Het bevalt me wel, zo werken in een reeks. Het geeft me de mogelijkheid om te variëren, zonder m’n focus te verliezen. Mijn ongeduldige geest heeft dan geen nood aan zijsporen of afleiding waardoor ik beter een soort flow kan vinden. Daarom: op naar een volgend drieluik!

Rechtsboven op mijn moodboard spot ik het contrastrijke beeld van ‘Squeeze my round into a square’: een figuur met zijn rug naar de kijker, in cirkels vol kleuren, binnen een vierkant kader. Dat wordt mijn basis. Linksonder merk ik een ander beeld met een deel van een gezicht, in profiel: ‘Face life’. Naar mijn gevoel kunnen ze samen. Een derde beeld met een persoon is er niet. Maar mijn oog valt op een beeld met iets dat een persoon kan symboliseren, iets dat rond is tussen allemaal parallelle lijnen.

‘So hard to fit in’, past misschien – letterlijk en figuurlijk – niet helemaal in de reeks maar ik doe het toch.

Ik denk aan mijn recente, helpende overtuiging. Door wie ik ben en hoe ik dingen doe, zal ik toch iets veranderen aan de drie beelden die ik net heb uitgezocht en die ik nu waarneem. Mijn schetsboek gaat me daarbij helpen, voel ik. Dus niet meteen starten in het reële formaat maar eerst even ‘in het klein’ uitproberen hoe ‘mijn’ versies er kunnen uit zien.

Het formaat is een no-brainer: vierkant. Ik schets 3 vierkanten onder elkaar op mijn witte blad en teken daarin met grafietpotlood de ruwe aanzet van elk beeld. De figuur op de rug wordt een figuur met mijn haarsnit en rugvorm. Het gezicht in profiel pas ik aan naar het mijne – mét kenmerkende neus. Het ronde keramiekvormpje tussen de lijnen wordt een zwarte parel. Ook qua kleurgebruik besluit ik enige vrijheid te nemen, in oliepastels, om meer homogeniteit te vinden tussen de 3 werken.

Ik besef dat dit proces voor mij waardevol is. Het geeft me enerzijds vleugels en anderzijds rust. Vleugels omdat ik voel dat ik de juiste beelden bijeen heb gebracht en naar mijn hand gezet. Rust omdat ik nu vanuit die schets verder kan evolueren.

Starten vanuit een schets: dat ga ik méér doen!

De stap van schets naar reëel formaat volgt tijdens het creatuurke op zondag. Ik kies voor een dikker mixed media papier, dat ik af snij op een 21 x 21 cm formaat. Ik besluit de vierkanten vast te tapen op een stevige mdf-plaat, zodat ik een mooie witrand kan houden én het papier op zijn plaats blijft tijdens het creëren. Net bij het derde papier blijkt mijn tape op. Gelukkig vind ik ergens achterin een kast nog een rol tape… Vol positieve energie begin ik aan de eerste laag van deze nieuwe werken.

Ik weet intussen dat het zo gaat: in lagen. Dat dat ook goed is, om na die basis alles even te laten rusten.

Ik had aanvankelijk het plan om met oliepastels te starten maar beslis dan intuïtief dat het aquarel zal zijn. Een zacht begin waarop ik later nog met oliepastels verder kan. Dat uitgangspunt geeft me opnieuw een soort vrijheid. Het hoeft niet nu meteen ‘spot on’ te zijn. Ik mag proberen, m’n intuïtie volgen, foutjes maken. Ik kan het later altijd weer aanpassen.

Dan woensdagmorgen 14 juni, een nieuw creatuurke. Deze keer mogen de oliepastels uit hun doosje, besluit ik na een lichte twijfeling om toch nog met aquarel wat verder definitie te geven. Ik voeg accenten toe, vul, smeer uit: het is bijna meditatief. Meer en meer krijgt elk werk diepte, details, afwerking. Ik maak creatieve keuzes, pas aan, werk bij. Het creatuurke worden drie creatieve uren vol flow. Ik bekijk de werkjes vanop een afstand en beslis: hier laat ik ze los.