In het groot

Een proces van 3 weken en 3 werken samenvatten in één blogartikel … dát is alvast een uitdaging. Maar ik ga ze aan vandaag, na bijna een maand zonder bloggen maar wél boordevol creativiteit!

Na de vorige, vierkante reeks wil ik eens naar een landschapsformaat gaan. Drie beelden op mijn inspiratiebord voor ‘Change’ lenen zich daar helemaal voor. Alle drie zijn ze kleurrijk en in alle drie zie ik iets menselijks, ondanks de abstracte vormen. Dat menselijke wil ik extra in de verf te zetten, net als de vele kleurrijke lijnen.

Starten aan de 3 nieuwe werken doe ik eerst in mijn schetsboek. Bij het vorige drieluik heb ik gemerkt dat zo’n voorbereidende schetsen helpen om de compositie en kleuren al eens uit te testen. Dat blijkt ook nu het geval. De 3 mini-versies die ik onder elkaar schets, zijn een meer abstracte versie van de originele beelden en tonen me welke kleuren ik straks uit het kleurenpalet van ‘Change’ zal gebruiken.

Door me de inspiratiebeelden schetsend eigen te maken, voel ik beter waar ik er mee naartoe wil.

Qua formaat is het al snel duidelijk: ik wil groter werken dan gewoonlijk. Dus op naar mijn heerlijke kunstwinkel Artemisia, waar Tinneke me met al haar kennis en aanvoelen begeleidt in mijn aankopen. Blij als een kind stap ik er buiten met wat nieuwe oliepastels, aquarelkleuren en een pak grote vellen van 50 bij 65 cm voor mixed media en aquarel. Perfect voor deze kleurrijke werken, die ik opnieuw in een mix van aquarel en oliepastels wil uitvoeren.

Eens thuis, jeuken mijn vingers om te starten met het opzetten van de eerste laag voor ‘Too much in my head’. Mijn eigen, kenmerkende gezichtsprofiel gebruik ik om de enige getekende lijn in het werk met houtskool op het grote vel richting te geven. Daarna omring ik me met de nodige aquarelspullen – oud én nieuw – om de eerste laag van het werk aan te brengen.

M’n vrij droge techniek én de verf uit tubes zorgen voor behoorlijk sprekende kleuren , feller dan ik van aquarel had verwacht.

De dag erna kriebelt het weer té sterk. Deze keer roepen de smeuïge oliepastels om mee te mogen doen. Nog voor het creatuurke van LaboArte start, ben ik al bezig me uit te leven in verschillende bewegingen: soms zwierig en vastberaden, soms voorzichtig en zoekend. Telkens volgt dan het heerlijke ‘uitsmeren’, het blenden van de oliepastels met doek, staafje of vingers, naargelang het gewenste effect. Ik stop als ik voel: dit is ‘m. M’n eerste werk ‘in het groot’ is af.

Het is pas halverwege het creatuurke, dus besluit ik om aan het tweede werk in deze reeks te starten. Ik bevestig zorgvuldig een maagdelijk vel op m’n mdf-plaat en haal opnieuw de aquarelspullen tevoorschijn. Maar als ik m’n eerdere schets van ‘Obligations to comply’ bestudeer, merk ik een weerstand. Het klopt niet. Ik keer terug naar het inspiratiebeeld, draai het wat rond in verschillende richtingen en vind dan plots betekenis. Het is een doodshoofd…

Opnieuw schets ik het beeld, dat plots zo juist voelt. En dan nog eens, in kleur. Nu klopt het.

Twee dagen later beland ik opnieuw in m’n atelier. Vol enthousiasme zet ik met snelle houtskoollijnen de basislijnen op volgens de nieuwe schets en stort me dan op het aquarellen van de eerste laag. Het schilderen brengt veel zuchten. Zuchten van voldoening, soms, maar net zo goed zuchten van ongeduld, van lichte frustratie omdat het er niet helemaal uit komt zoals ik het op mijn schets had bedacht. Tot ik besef: laat die schets maar los nu en ga verder op het gevoel. Geen ‘Obligations to comply’ meer in dit werk.

Het werk lonkt me, verleid me de avond erna om nu met oliepastels verder te doen. Ik geef toe en verlies me als snel in het kleur zetten, blenden, accenten toe voegen, definiëren of net verzachten. Eindelijk krijgt het de vorm die ik hoopte, het karakter dat ik zoek. Zo fijn als de flow er is. Werk nr 2 valt in de plooi.

Daarna is het even bekomen. Een week lang blijf ik weg uit m’n atelier. Maar als ik woensdag 5 juli voor het creatuurke op daag, blijkt de drive weer helemaal terug. Tijd voor ‘Consider how and what to share’, met een abstract beeld dat aan lippen doet denken. Net als bij het vorige werk, voel ik dat er nog iets niet klopt aan mijn mini-schets. De richting is fout, besef ik. Ook nu grijp ik naar het originele beeld, probeer een en ander, tot ik het ‘flip’ en een ‘yés’ voel.

Door de richting van de lijnen te veranderen, komen de ‘lippen’ nog beter tot hun recht. De diagonale lijn klopt ook inhoudelijk met wat ik in het werk wil over brengen. De vele lijnen komen binnen bovenaan de lippen als gedachten die willen uitgesproken worden. Voorbij de lippen is er een splitsing naar donker en licht. Wat ik verzwijg of hoe ik iets ‘verpak’.

Het aquarellen gaat vlot deze keer, nu ik weet dat ik daarna nog alle kanten uit kan. Dat bevrijdt me van te dicht bij het originele beeld te willen blijven.

’s Avonds is het duidelijk: dit werk wil ook af geraken. De roep is onweerstaanbaar en ik geef toe. De oliepastels zijn door de zomerhitte nog smeuïger dan anders. Moeiteloos hecht het pigment zich op de aquarellaag, het uitsmeren vraagt amper inspanning. Kleur na kleur, kleur in kleur, groeit het werk in de diepte, vind het zijn richting, nadert het zijn bestemming. Het is al behoorlijk laat wanneer ik mijn oliepastels op berg. Maar m’n laatste werk in het groot prijkt nu naast de twee andere. Een vloer vol.