Reflecting 5 songs: de droom leeft voort

Het is toch raar. Dat iets waar je zo lang naar toe leeft, wat je zo intens beleeft, een maand later voelt als een droom? Al m’n genieten van het zien genieten, mijn ontroering door de ontroering van anderen, mijn blijheid bij ieders enthousiasme: het worden stilaan onbetrouwbare herinneringen. Gelukkig is er nu een prachtige videofilm die de droom voort laat leven. En mijn getrouwe schrijfschrift waaruit ik even pluk voor deze terugblik.

“De vernissage was een zot succes!”, lees ik op datum van 10 maart in mijn schrift. “Zo’n 70 blije en enthousiaste bezoekers die zichtbaar en hoorbaar genoten van deze zintuiglijke expo die al die tijd enkel in mijn hoofd had bestaan. Dat ik fier mag zijn, dat het een top-expo is, tot in de puntjes uitgedacht. Nu de hele expo er staat in al z’n glorie, en de spits er af is, kan ik eindelijk ook gewoon zelf gaan genieten van daar te zijn, te meanderen door mijn werken en daarbij terug te denken aan hoe ik ze – alle 75 – de voorbije jaren heb gecreëerd. Beseffen dat het dan toch gelukt is, hier bij Calle Gato”.

“Het doorzetten is goed geweest. Het heeft deze prachtige expo voortgebracht die me echt gelukkig maakt.”

Ook al heb ik er zelf keihard aan gewerkt: ik niet alleen. Dat besef ik, schrijvend op 12 maart na de ontlading van het openingsweekend des te meer. “Er is niet zoiets als een ‘solo-expo’. Zonder al de steun én concrete hulp van Fred, Jurian, Lissa, Harmony, Seppe, Edith én familie en vrienden bij de opbouw was me dit niet gelukt. Een enorme dankbaarheid overspoelt me. Ik voel me een geweldige geluksvogel: wat een voorrecht om dit te kunnen doen met mensen die me steunen. Om een droom te mogen najagen en in de wereld zetten. Omdat ik het zo graag wil.”

Wat zich ook steeds meer af tekent doorheen de vrije bezoekdagen: hoe het concept van Reflecting 5 songs mensen met een burn-out ervaring weet te raken. Voor mij de kers op de taart, dat mijn eigen creatieve verwerking van een burn-out blijkbaar zo herkenbaar is voor anderen, dat ze er steun en hoop uit halen, dat het impact mag hebben. Bij de ene zijn het de liedjes, bij de andere de teksten of de beeldende werken. Er ontstaan ook steeds weer fijne gesprekken na het bezoek.

“Telkens weer voel ik de magie van verbinding, zelfs met mensen die ik eerder nooit ontmoette, omdat we samen nu iets delen dat raakt.”

 “Ik voel hoe het stilaan begint te wegen.”, geef ik toe op 18 maart. “Al maandenlang ben ik met slechts 1 ding nog bezig naast m’n werk: de expo. Het voortdurend promotie maken, slorpt veel aandacht op. Toch wil ik vooral bewust genieten van wat er nu is. Beseffen dat het nu echt wel realiteit is. Een mega-creatie die bezoekers ook vaak weet te raken.”

En op 21 maart blik ik terug: “M’n laatste vrije bezoekdag zit er op. Geen rustige avondopening zoals ik had verwacht maar een gevulde avond. Intussen heb ik 12 werken verkocht. Zaterdag ga ik dus echt afscheid moeten nemen van enkele dierbare werken, die in andere huizen hopelijk een mooi plekje krijgen. Maar hoe fijn het verkopen van werk ook is: het feit van een rimpeleffect te kunnen veroorzaken dat anderen kan brengen naar wat hén kan blij en vrij maken, is wat me nog het meest blij maakt. Hier op mijn expo voel ik me ten voete uit de ‘creative generalist with a need for a purpose’, zoals ik me op LinkedIn beschrijf.”

“Stilaan sluipt de melancholie binnen met het besef dat het bijna voorbij is.”

De finissage op 22 maart is gelukkig een heerlijke afsluiter, met weliswaar minder bezoekers maar een excellente sfeer.  Nu alle druk en stress weg is, zing ik ook veel vrijer, zelfs al is mijn stem vermoeid van al het praten. Ik probeer met elke bezoeker toch even een babbel te hebben, hoewel meestal te kort naar mijn zin, zeker naar het einde van de avond als mensen afscheid komen nemen, als werken van de muur gehaald worden en met begeleidend certificaat mee verdwijnen met hun nieuwe eigenaars. Ik kan niet anders dan met een intens geluksgevoel de deuren sluiten.

Ik had dit niet verwacht, eerlijk. Zo’n 200 bezoekers die zich  zintuiglijk onderdompelen in mijn muziek en de 75 bijhorende beeldende werken. Die nieuwsgierig ontdekken welke geur-, smaak- en voel-beleving elke song voor mij weerspiegelt. De vele positieve en enthousiaste commentaren overrompelen me. En dan nog dat lovend persartikel over mijn expoconcept in GvA/Het Nieuwsblad!

En nu is er dus de langverwachte ‘after movie’! Een meesterlijke montage door Jurian Cuypers van uren beeldmateriaal, doorheen de weken van de expo bij elkaar gefilmd door Harmony Masego Benegusenga als audiovisual director en door Jurian zelf. 

Getuigenissen, beelden en muziek vatten de hele expo prachtig samen in zesenhalve minuten.

De video geeft niet alleen een geweldig sfeerbeeld. Ik kom er ook zelf in aan het woord tussendoor, met het verhaal achter het project, hoe het allemaal groeide, wat ik als kunstenaar beoog. Was je erbij, op de vernissage van 8 maart, tijdens een van de vrije bezoekdagen of bij de finissage van 22 maart: een hartelijk dankjewel! Met deze video kun je de belevenis misschien weer helemaal oproepen en wie weet zie of hoor je jezelf wel ergens. Lukte het niet erbij te zijn? Dan krijg je met de expofilm echt een mooie synthese van wat je hebt gemist. 😉