Met deze blog neem ik een gigantische sprong in de tijd. Ik been bij, sluit weer aan bij wat nu speelt. Want mijn allereerste echte tentoonstelling is een feit. Een mijlpaal in mijn artistieke zoektocht, zo voelt het, waarvan de ‘making of’ hier op mijn site een blog verdient. De video’s en foto’s onderaan brengen de expo verder in beeld.
De vraag om deel te nemen komt ergens in juni. Organisator Luc Van Assche wil onder impuls van Raak Zonderschot een kunstenaarsgroep samen brengen voor een eerste lokale expo einde september en komt via Luc Geenen en Mathy Pichal bij mij terecht. Of ik zin heb om samen met 7 lokale kunstenaars de Expo BijZonder(schot) vorm te geven? De vraag resoneert. Ik zeg enthousiast toe.
Al snel beslis ik om een mini-beleving te brengen van het Reflecting 5 songs-concept: song, beeldend werk, geur en smaak… maar van welke reeks? Ik overweeg eerst om ‘Path’ te nemen, met werken die vorige herfst ontstonden. Alleen: het is een (na)zomerbar, geen herfstgebeuren.
Plots besef ik: deze expo is een stukje droom dat realiteit wordt. ‘Dream’ is de logische keuze.
Na een lange zomer werken aan de ‘Sleep’ reeks, zet ik me midden september aan de voorbereiding voor de expo BijZonder(schot). Eerst spreid ik alle werken van de ‘Dream’ reeks uit in mijn atelier. De 9 acrylverfwerken op doekbord en papier lijken me de beste optie. Ze geven een samenhangend beeld en de 3 werken op papier zijn makkelijk in te kaderen. De 3 grote dry pastel werken die het refrein uit drukken, zouden absoluut indruk maken maar zijn delicaat en vragen om een expert voor inkadering. Daarvoor is geen tijd nu. En mogelijk ook geen plaats op de expo.
Een goeie week voor de opbouw voorzie ik de doekborden van enkele lagen vernis. Dat creëert een meer homogeen effect en maakt de werken vooral wat beter bestand tegen het transporteren en manipuleren. Een aangenaam werkje, vind ik. Ik kom ervan tot rust. Op en neer, heen en weer met de lange borstel, in een gestadig ritme.
Het vernissen is ook symbolisch een verzegeling. De werken zijn nu definitief wat ze zijn.
Voor de acrylwerken op papier haal ik wissellijsten bij Ikea en passe-partout-papier bij Artemisia. Het snijden in de juiste formaten en vooral het uitsnijden van de uitsparing voor het werk dat er in komt, bezorgen me spanning. Elke foute snee betekent immers: opnieuw beginnen meten en snijden. Maar eens de werken goed en wel in de zwarte kaders zitten, afgelijnd door de passe-partout, glijdt de spanning van me af.
Terug naar de doekborden daarna. Hoe ga ik die ophangen, is de vraag. Na wat denkwerk vind ik een bruikbaar systeem: twee houten latten van 5 mm dikte, horizontaal boven en onder op de achterkant vastgeplakt met lijmpistool, met 2 ‘oogjes’ ingeschroefd in het bovenste latje. Tussen de oogjes span ik een strak koord en dwars daar op een langer koord om het werk op te hangen. Dankzij mijn handige Fred klaren we dat karwei in enkele uren, woensdag voor de expo.
Plots bedenk ik: promomateriaal! Met de hand creëer ik nog 9 titelkaartjes voor bij de werken, een drieluik folder over het concept en een prijslijst. Voor visitekaartjes is het helaas te laat. Gelukkig heb ik wél een uniek, houten presentatietafeltje via Omnia Tempus, om het ‘geur’ bokaaltje en het ‘smaak’ mandje van Dream een mooie plek te geven.
Ik ben er klaar voor, denk ik, als ik kijk naar de grote plastic draagtas waarin mijn hele expo-oeuvre past.
Vrijdag 27 september verzamelen we met alle kunstenaars en hun werken in zaal Withofke voor de opbouw van de expo. De gemeente dropt om 9 uur de gehuurde panelen en bijhorende voeten in de zaal, die we niet alleen moeten monteren maar ook schoonmaken. Het is eerst zoeken en puzzelen, proberen en bijstellen. Maar na enkele uren staat alles en kunnen we beginnen met het ophangen van onze werken. Gelukkig heeft organisator Luc voldoende haken voorzien!
Een na een krijgen mijn werken hun plekje aan de panelen in ‘mijn’ expohoekje: ‘Simple strenght’, ‘You can start right away’, ‘Dreams made you feel like a fool’, ‘No hesitation’, ‘Black box brain’, ‘Struggling hard to belong’, ‘Discarded dreams can haunt you’, ‘Admit’. Het boom-tafeltje draagt naast het bokaaltje en het mandje – nu gevuld met gedroogde appelschijfjes – ook nog de folder én het horizontale werk ‘Feeling all confident’. De laptop en koptelefoon om de song ‘Dream’ in alle rust te kunnen beluisteren, krijgen een plaats op een laag kubus-tafeltje. Nog even de kaartjes bij de werken en klaar.
Het oogt mooi, ik voel vertrouwen nu alles helemaal is opgesteld.
Niet enkel mijn stand maar ook de panelen van de andere kunstenaars strelen het oog. Variatie ten top, trouwens, elk met zijn stijl, zijn thema’s. De werken komen ook best mooi tot hun recht, door onze keuze voor ‘less is more’. Expo BijZonder(schot) mag dan lokaal zijn: we gaan voor klasse.
Zaterdag zijn de deuren nog niet lang geopend als mijn eerste bezoekster komt piepen. Speciaal uit Merchtem. En zo start een rollercoaster-weekend van bekende én onbekende bezoekers, komen familie en vrienden in groepjes of apart mijn mini-beleving van Dream ervaren. Ik zit al snel op een roze wolk, voel de adrenaline door mijn aders stromen. Aanvankelijk noteer ik nog snel de namen van wie langs komt maar het is te druk, het gaat te snel. Het is overweldigend, soms. Ik focus dan maar op het hier en nu, op de interactie met wie interesse toont.
Ik geef de bezoekers ruimte om te kijken en keuze om ook te proeven, ruiken, luisteren naar Dream.
Ik ontvang beduusd de vele complimenten, de boeiende reacties en geniet van de fijne gesprekken. Tot mijn verbazing hebben sommigen zodanig een klik met een van de werken, dat ze het ook echt willen kopen. Dat ze nog op het werk moeten wachten tot na 22 maart, tot na de expo Reflecting 5 songs, dat nemen ze erbij.
Als we zondagavond alles weer opdoeken en nog even aan de bar napraten, kunstenaars en 12de man, voel ik de roes nog steeds nazinderen. Dankbaar ben ik, voor degenen die werden geraakt door mijn werken, mijn zintuiglijke concept, mijn song ‘Dream’. Enorm blij ben ik, voor de vele mensen die speciaal voor mij langs kwamen. Mijn hart gloeit. Zo voelt het dus, als je jezelf als kunstenaar in de wereld durft te zetten.
